ديشب

در خواب ديدم

كه مهياي رفتنم.

مقصد ابديت بود.

اگر ابديتي باشد.

و من ......

نشسته بر سرير مرگ

نه هراسم بود.

و نه

شوقي براي رفتن.

اما

زمان ، زمان رفتن بود.

و اين را

به درستي ميدانستم.

يكي آنطرف تر

به نجوا نشسته بود .

پاك شد زمين

از نجاستش امروز

آمين .......شكر.

اما

آنسو تر,

ديگري

وقيحانه فرياد كرد.

صد افسوس .

بايد بر زمين ميريختم

خونش را....

تا آموزه گردد.

ديگر روندگان را

بر اين طريق.

و من خاموش

مي رفتم

نشسته بر سرير مرگ .

نه شوقي براي ماندن .

نه هراسي از رفتن .

حتي نبود ...ميلي در سر

براي نگاهي دوباره

بر آنچه ...

گذشته بود و

رفته بود .

من وصله ناجور بودم

اين دنيا را .

جهاني كه هرگز

باور نكردمش

آني

هرگز.

از خواب برخاستم .

به نسيمي سرد.

كه نشست ،

از پنجره باز اتاق

بر صورتم

و فهميدم

كه خواب ديده ام

در خواب .

اما هنوز

مهياي رفتنم

حوصله ماندنم نيست

شايد رقتم

امروز..........

يا فردا..........

تا ببينيم ..........